- Choroba zawodowa pod postacią COVID-19 może być rozpoznana w przypadku:
1) potwierdzenia zakażania wirusem SARS-CoV-2 dokonanego na podstawie:
– dodatniego wyniku badania molekularnego wykonywanego metodą NAAT, którym jest np. test RT-PCR potwierdzający obecność materiału genetycznego wirusa SARS-CoV-2 w wymazie z dróg oddechowych, lub
– dodatniego testu antygenowego (wykrycie obecności antygenów białkowych wirusa SARS-CoV-2 w wymazie z dróg oddechowych za pomocą testów antygenowych), lub
– dodatnich testów serologicznych (wykrycie przeciwciał anty-SARS-CoV-2 w próbce krwi żylnej),
oraz
2) występowania udokumentowanych objawów choroby. - W przypadku personelu medycznego czy innych osób pracujących w sektorze ochrony zdrowia, przy braku dowodów na pozazawodowe źródło zakażenia, rozpoznanie choroby zawodowej jest możliwe po wykazaniu stałej pracy w bezpośrednim kontakcie z pacjentami, i to nie tylko tymi, u których zdiagnozowano zakażenie wirusem SARS-CoV-2.
- W przypadku innych grup zawodowych, decyzja o rozpoznaniu choroby zawodowej powinna być podejmowana za każdym razem indywidualnie, między innymi po potwierdzeniu istotnego ryzyka zakażenia wirusem SARS-CoV-2 w miejscu pracy (np. po udowodnieniu odpowiednio długiego i bliskiego kontaktu z osobami, u których rozpoznano COVID-19) i przy braku dowodów na pozazawodowe źródło zakażenia.
- Okres, w którym doszło do wystąpienia objawów choroby, nie powinien przekraczać 14 dni od ekspozycji zawodowej.
Zarząd Główny Polskiego Towarzystwa Medycyny Pracy, wydając zalecenia, oparł się na opinii ekspertów PTMP, IMP im. prof. J. Nofera w Łodzi, stanowisku Sekcji Medycyny Pracy Europejskiego Związku Specjalistów w dziedzinie medycyny (The European Union of Medical Specialists – Section of Occupational Medicine), a także definicji choroby wywołanej zakażeniem wirusem SARS-CoV-2 podawanej przez WHO.
